Po zakończeniu Americas Cup nie sądziłem, że będę miał jeszcze coś do dodania. Tymczasem los dopisał jeszcze jeden akord: w ramach przedświątecznej imprezy firmowej mój zespół otrzymał prezent – zestaw LEGO Technic 42174, czyli model jachtu Emirates Team New Zealand.
962 klocki, zalecany wiek „dziecka”: 18+. Mój zespół zadecydował, że to ja powinienem go złożyć (hurra!).

Zestaw składa się z sześciu torebek z klockami – niestety papierowych, więc nieprzezroczystych i trudno się zorientować w ich zawartości, kilku mniejszych torebek i pudełeczek z dodatkami: gumkami, paskami. Oprócz tego pudełko zawierało żagle i naklejki oraz książkę z instrukcją instalacji – 218 stron!

Trochę przeraziła mnie ta instrukcja, ale podczas świąt miałem trochę wolnego czasu, więc mogłem zabrać się do budowy.

Całość okazała się nie taka trudna: trzeba rozpakować torebkę nr 1 i postępować zgodnie z instrukcją. I tak aż do ostatniej torebki. Po drodze miałem kilka sytuacji, gdy nie byłem zupełnie pewien czy dana część wchodzi w odpowiedni otwór – rysunki w instrukcji nie były w 100% jednoznaczne i tutaj bardzo pomogła mi aplikacja mobilna LEGO Builder. Po zeskanowaniu kodu z okładki instrukcji mogłem oglądać trójwymiarowy model na ekranie telefonu, obracać go i przybliżać. Bardzo pomocne.

Model zawiera elementy pneumatyczne: pokręcanie korbką umieszczoną w podstawie łódki powoduje uruchomienie tłoczka sprężającego powietrze w małym cylindrze. W przedniej części podstawy znajdują się dźwignie, za pomocą których można kierować powietrze do dwóch malutkich siłowników, podnoszących i opuszczających foile. Całość działa bardzo dobrze. Jednocześnie kręcenie korbką powoduje obracanie się symulowanych pedałów kolarzy napędzających łódkę. To trochę niezgodne z rzeczywistości, bo kolarze napędzają nawodną część łódki, a skrzydła są napędzane elektrycznie, ale to w sumie drobiazg. Ważne, że widoczna jest główna zasada działania łódki, która pływa na dwóch podwodnych, ruchomych skrzydłach.

Oprócz tego poruszają się żagle: grot ma dwie powierzchnie, jak w rzeczywistości. Można go wybierać korzystającego z bomu ukrytego pod pokładem. Niezależnie można obracać masztem – też bardzo realistycznie. Dodatkowo mamy ruchomy fok, który samoczynnie przeskakuje z jednej strony na drugą, ograniczany dwoma ruchomymi szotami. Też całkiem realistycznie to wygląda.

Łódka po złożeniu prezentuje się tak:

(naklejka z kotem umieszczona na żaglu to znak mojego zespołu – Chonk)

Podsumowując – polecam każdemu miłośnikowi 37 America’s Cup. Model pozwala wyjaśnić o co chodzi w AC75, jak to jest ze skrzydłami, żaglami i kolarzami. A na półce prezentuje się imponująco.

No i już po wszystkim, czas na podsumowanie.

Po pierwsze – Louis Vuitton Cup. Zaskoczenia: słabe osiągi American Magic oraz awaryjność Luna Rossa.

Teoretycznie, innowacje Amerykanów powinny przynieść doskonały skutek: kolarze (pedałujący?) umieszczeni płasko w tylnej części łodzi umożliwili zmniejszenie przekroju poprzecznego całej konstrukcji, na pewno obniżając opór powietrza generowany przez kadłub.

Spodziewanego efektu nie było.
Dlaczego? Początkowo przeważała opinia, że moc generowana w pozycji leżącej jest mniejsza niż w tradycyjnym układzie. Nie było to jednak widoczne na wykresach, nie było też momentów braku energii w zbiorniku ciśnieniowym. Przemawia do mnie zupełnie inne wytłumaczenie: brak udziału kolarzy w obsłudze łodzi.

Ale jak to? Przecież wszyscy powtarzali, że AC 75 ma dwóch sterników, dwóch trymerów i czterech kolarzy, których rolą jest dostarczenie energii takielunkowi. Tylko dlaczego część zespołów (Włosi, Brytyjczycy, Nowozeladczycy) trenowali na łódkach LEQ12 (dopuszczonej klasie prototypów o długości poniżej 12 metrów) o napędzie elektrycznym z miejscami dla trzech osób na każdej burcie? Czemu nie dwóch? A no wygląda na to, że jeden z kolarzy był tak naprawdę kolarzo-trymerem, który przejmował część zadań związanych z obsługą podwodnych skrzydeł podczas zwrotów, zwłaszcza przy przechodzeniu pomiędzy kursami z wiatrem i na wiatr.

W niektórych łódkach widać było wyraźnie podniesioną głowę jednego z kolarzy, na innych prawdopodobnie wszystkie informacje miał na ekranie. Tak czy owak po raz kolejny okazało się, że wygrywają ci, którym uda się wpaść na nowatorski pomysł i odpowiednio długo utrzymać go w tajemnicy przed rywalami.

Awarie Włochów to osobny rozdział. Nie potrafię zrozumieć jak to się stało, że podczas normalnych warunków wyrwało szynę wózka szotowego grota. Że podczas oczekiwania na warunki wiatrowe połamią się listwy grota. Że coś padnie w elektronice.
Problem z osłoną szotów foka to osobna kwestia, to uszkodzenie wynikające z wbiciem się dziobem w wodę z prędkością prawie 90 km/h. Ale pozostałe problemy były kompromitujące i w jakimś stopniu zadecydowały o pozycji Luna Rossa w regatach.